Homonen en de plotselinge kinderwens
“Dit weekend mogen we helemaal los! We zijn maandenlang braaf geweest en niet vreemdgegaan. Zelfs niet gepijpt. We moesten onszelf grondig laten testen en mochten daarna niets meer doen. Maar de eitjes zijn nu bevrucht en dat gaan we vanavond vieren.” Een vriend kijkt me vrolijk aan. Even denk ik dat hij een grapje maakt. Kinderen? Zij? “Ja, we zijn echt zwanger. We willen echt kinderen.” Hij is niet de enige. Ik hoor het overal om me heen. De homotrend van dit moment.
Vroeger hadden alleen vrouwen nestdrang. Oxytocine en andere knuffelhormonen gierden dan door hun lichaam en ze gingen wanhopig op zoek naar een man die het allemaal wel best vond en zijn condoom even aan de wilgen hing. Een paar maanden later ging de man dan naar de Gamma om een pot verf voor de babykamer te kopen en vervolgens kregen wij vrienden te horen dat hij niet meer mee kon naar kroegen en clubs omdat hij steeds zo vroeg op moest. Dan kon ik weer een heterovriend deleten in mijn adressenboekje. Gelukkig waren er altijd voldoende homo’s om me heen die in het leven niets meer deden dan werken en uitgaan.
Nu hoor ik opeens allemaal jonge homostellen om me heen die kinderen willen. Met de snelheid waarop in de jaren ’80 het AIDS-virus werd verspreid, steken de twintigers- en dertigershomo’s elkaar nu aan met deze kinderwens. Is dit slecht? Nee, ik zal niet beweren dat kinderen slecht zijn. Waar ik me wel zorgen over maak is dat de jonge homo’s erover praten alsof het de allernieuwste accessoire is. “Ja, die nieuwe Prada-zonnebril moest en zou ik hebben. Hij is vet, hè? Oh, trouwens, we hebben besloten dat we ook een kind nemen.”
Zijn ze zich wel bewust dat ze minimaal 20 jaar aan deze kinderen vastzitten en niets anders meer kunnen doen? En dat opvoeden wel iets meer is dan nieuwe kinderschoenen uitzoeken? En dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat je mensen, zonder ze hierin te betrekken, in deze zeer complexe wereld zet? Willen ze iets hebben dat hen bindt, zodat ze de ‘zekerheid’ hebben dan ze voor eeuwig bij elkaar blijven? Is het de laatste fase van de gaymancipatie in Nederland? Of maken wij mannen steeds meer vasopressine aan?
Al die homojongens blijken opeens ook een goede vriendin te hebben die graag kinderen wil. Natuurlijk, want die hormonen gonzen nog steeds door dat vrouwenlichaam en er zijn genoeg meisjes die geen zin hebben in een relatie met een vent of de ware nog niet zijn tegengekomen. En wat is er handiger dan zwanger worden van twee schatten van jongens die allebei een bijdrage willen leveren aan de opvoeding van het kind? De ene vader kan zich helemaal storten op het uitzoeken van de juiste kinderkledingsets, terwijl de andere zich bezighoudt met het interiordesign van de babykamer. En het voordeel is: het is niet nodig om seks te hebben, want de zaadcocktail kan gewoon door een arts worden ingespoten. Lekker snel en safe.
Gisteren waren mijn neefjes bij me op bezoek. Voortdurend kwamen er mensen lachend naar me toe om te vertellen dat ik zulke leuke kinderen had en dat ze zo op me leken. Nog nooit had ik zoveel complimenten gehad en ik groeide in mijn vaderrol. Nooit eerder voelde ik me zo mannelijk en gewild. Iedereen begon een gesprek met me, lachte naar me, liet me voorgaan. Zelfs in Amsterdamse cafés zag het personeel me opeens zitten.
Na vier uren was ik doodmoe en zat ik onder de blauwe plekken, terwijl mijn zus er nota bene bij was om op de jongetjes te letten. Toen ik ze op de tram had gezet dacht ik: kinderen zijn erg leuk, maar niet om zelf te hebben. Mijn wereld zou wel erg klein worden. Mijn carrière, mijn vrienden, mijn uitgaansleven. Er zou niets van overblijven!
’s Avonds kwam ik de homovriend weer tegen. Hij stond een andere jongen te versieren. “Is de babykamer al klaar?” vroeg ik hem lachend. “Nee, het gaat niet door. De bevruchting is niet goed gegaan. We zien er nu maar vanaf. Veel te veel gedoe, kinderen. We hebben nu maar samen een vakantie geboekt naar Bali. Ook leuk.”