Archief april 2009

Feestje: een luchtige Oranjeblog

Donderdag, 30 april 2009

Niets zo divers in Europa als het scala aan nationale feestdagen. Vandaag is Nederland gesloten in verband met Koninginnedag, maar in Brussel wordt er gewoon gewerkt (merkwaardig eigenlijk, want als er nou iets Europees is, dan zijn het wel de Europese Koninklijke families!). Maar als in Nederland morgen iedereen weer aan het werk gaat, wordt in veel andere Europese landen de traditionele Dag van de Arbeid gevierd als nationale vrije dag.

De kalender van het Europees Parlement kwam in de afgelopen weken ook al enigszins in de knel tussen de Christelijke en Orthodoxe data van Pasen. Het fenomeen van Tweede Kerstdag is in maar weinig landen traditie, en feesten als Allerzielen, Allerheiligen en Maria Hemelvaart zijn in het ene land een officiële vrije dag, en in het andere land volkomen onbekend. In Zuid-Europa is Driekoningen hét kinderfeest van het jaar, dus alle Zuid-Europeanen zijn niet voor 7 januari terug op het werk. Voor internationaal opererende bedrijven en organisaties is het nog een hele klus om tussen de verschillende nationale feestdagen door te opereren.

Herdenkingsdagen, zoals bij ons 5 mei, liggen buitengewoon gevoelig, omdat in alle gevallen gevierd wordt dat één Europees land werd bevrijd van een ander Europees land. Dat soort dagen worden dus niet Europees gevierd. Maar in een Europese werkomgeving drukt het ons wel weer even met de neus op de bloedige geschiedenis van oorlogen in Europa, en hoe bijzonder onze vrede en vrijheid eigenlijk zijn.

Sinterklaas is in Nederland een feest voor kinderen en volwassenen, maar bij onze Belgische zuiderburen is het puur een kinderfeest. (Ironisch: sommigen vrezen dat onze Sinterklaastraditie wordt bedreigd door immigratie en de EU, realiseren zich wellicht niet dat Sint Nicolaas zijn wortels heeft in Turkije).

Maar de verschillende culturele tradities zijn verre van statisch. Sinds mensenheugenis worden tradities vermengd, tradities afgestoten of juist tradities van anderen “geadopteerd”. Zo zijn veel Christelijke feestdagen als Kerst en Pasen geënt op heidense tradities. In de laatste jaren en decennia worden nieuwe tradities, of delen daarvan, geïmporteerd. Globalisering en migratie zorgen voor verspreiding van tradities. Ramadan en de bijbehorende feestelijkheden zijn in Europa nergens officiële feestdagen, maar wel steeds vaker aanleiding voor festivals en gezamenlijke multiculturele feestjes.

In de internationale micro-cosmos van Brussel vinden mensen het leuk om hun eigen tradities te delen met anderen. Zo loopt op 1 maart iedereen met rood-witte gevlochten armbandjes en poppetjes, het Bulgaarse symbool voor geluk op hun nationale feestdag. Zuid-Europeanen nodigen hun Noord-Europese collega’s uit voor een feestje met een Driekoningenkoek met een boontje erin. Zweden nodigen in de donkere dagen van december hun collega’s uit voor een viering van de Heilige Cecilia, met zang van in het wit geklede meisjes met kaarsenkronen. Op 30 april zijn er in diverse Brusselse kroegen uitgelaten Oranjes meutes aan het feesten. Moslims trakteren voor de Ramadan op muntthee en feestelijke zoetigheden. Met het Orthodox Pasen brengen de Grieken en Cyprioten rood geverfde eieren mee.

Ook als het doel van een viering niet altijd door iedereen volledig wordt doorgrond, beleeft iedereen duidelijk plezier aan het delen van elkaars tradities. Wensen voor geluk en goede gezondheid worden graag aangenomen, ongeacht de symbolen waar dat mee gepaard gaat. Feestelijk eten en drinken is universeel, dus ook die tradities worden gretig omarmd.

9 mei is Schumanndag, de viering van de Europese eenwording. Misschien aardig om het ook te zien als de viering van onze Europese culturele rijkdom!

Gepost door admin | No Comments

Troonsopvolging deze zomer?

Maandag, 27 april 2009

Terwijl de geruchten over een spoedig koningschap van Willem-Alexander rondzoemen, is de opvolging van de Voorzitter van de Europese Commissie ook een hot topic.

Het lijkt erop dat Voorzitter Barroso door de nationale regeringen zal worden voorgedragen voor een tweede termijn. Daarmee lopen de regeringen vooruit op de uitslag van de verkiezingen op 4 juni, en gaan ze er kennelijk van uit dat de Christen Democratische EVP automatisch weer de grootste fractie worden.

Gister zei mijn PvdA collega Berman hetzelfde in Tros Kamerbreed. De vraag is wat de PvdA als coalitiepartner in de Nederlandse regering gaat doen. Steunt de regering Balkenende nog steeds de kandidatuur van Barroso? Of hoopt Balkenende nog steeds zelf Commissievoorzitter te worden, met steun van coalitiepartner PvdA? Of mikt hij op de nieuwe post van Permanent Voorzitter van de Raad (die wordt gecreëerd in het nieuwe EU Verdrag)?

Maar los van dit affront naar de kiezer, is het de vraag of Barroso de juiste kandidaat is. In 2004 heb ik zijn kandidatuur niet ondersteund, vooral omdat de regeringen overduidelijk een zwakke Commissie wilden, die naar de pijpen van de nationale hoofdsteden zou dansen. Aan die verwachting heeft Barroso volledig voldaan. Ik vond hem al niet geschikt voor een eerste termijn, en hij heeft me in de afgelopen vijf jaar geen reden gegeven om van mening te veranderen. De Commissie van Barroso kreeg van het Europees Parlement pas het groene licht toen hij op zijn padvinderserewoord had gezworen dat (na het debakel met de homofobe, misogyne Buttiglione) zijn Commissie de Europese grondrechten tot de hoogste prioriteit zou maken. In de praktijk werd vooruitgang op het gebied van de grondrechten geboekt ondanks, en niet dankzij de Europese Commissie. Barroso heeft de Europese burgers keer op keer in de steek gelaten als het erom ging hun rechten te beschermen en te versterken.

Ook op andere terreinen, zoals economisch beleid en interne markt was deze Commissie zwak en afwezig. Tijdens de economische crisis toonde Barroso geen enkel initiatief. De enige krachtige en actieve Eurocommissaris op dit terrein, Neelie Kroes, krijgt van hem nauwelijks tot geen steun. Barroso liet zijn oren hangen naar de directieven uit de nationale hoofdsteden, en onder zijn leiding heeft de Europese Commissie haar taak als hoedster van de Verdragen volkomen laten liggen.

Deze tijden roepen om sterk politiek leiderschap. En dan bedoel ik niet autoritair leiderschap met veel bombarie (in de traditie van Bush, Sarkozy en Berlusconi), maar visie, moed, doortastendheid, overtuigingskracht, het vermogen mensen te inspireren en te verbinden, en van een kaliber dat zich kan meten met wereldleiders als President Obama. Onder 480 miljoen Europeanen moeten er toch capabele kandidaten te vinden zijn!

Als de EVP inderdaad de grootste fractie wordt, moeten er onder de Christen Democraten toch wel betere kandidaten te vinden zijn dan Barroso. D66 wil een sterk Europa, een Europa dat de uitdagingen van deze tijd het hoofd kan bieden. De Europese Liberale fractie was in een discussie onlangs vrijwel unaniem van mening dat Barroso een uitermate zwakke leider is gebleken.

Barroso is niet die krachtige, inspirerende leider die Europa nodig heeft. Daarom zal D66 zijn kandidatuur niet steunen.

Deze discussie zou heel anders lopen als de Europese Grondwet was aangenomen: dan zou de Commissie een stuk kleiner zijn geworden, en zou de samenstelling steeds meer een afspiegeling gaan vormen van de uitslagen van de Europese verkiezingen, zodat de burgers zelf in het stemhokje de politieke kleur van de Commissie kunnen bepalen. Door (als concessie aan de Ieren) vast te houden aan één Eurocommissaris per Lidstaat gaat dat helaas voorlopig niet door. Nu blijft jammer genoeg de samenstelling van de Europese Commissie het resultaat van een koehandel tussen regeringsleiders. Gemiste kans. Maar D66 blijft voor de toekomst streven naar die kleinere Europese Commissie.

Tenslotte moet de keuze van kandidaten voor de drie (of eventueel vier) hoogste posten in de EU een afspiegeling van de samenleving zijn. En die bestaat niet uitsluitend uit grijze mannen!!!!

Gepost door admin | No Comments

Volkspartij tegen de Enge Buren anno 2009

Zondag, 26 april 2009

VVD lijsttrekker Hans van Baalen zei gister in Tros Kamerbreed dat hij niet wil dat “andere mensen, uit andere landen” over Nederlanders kunnen beslissen in Europa. Hij trekt er een vies gezicht bij. Ineens moet ik denken aan het interview uit 1976 van het Simplisties Verbond met de Heer Breur, voorzitter van de “Volkspartij tegen de Enge Buren”. Enge Buren zijn bijvoorbeeld mensen die enge kookluchtjes hebben, of die er gewoon eng uitzien. De Volkspartij tegen de Enge Buren richt zich tegen enge buren in het algemeen, en enge buren van partijleden in het bijzonder. Als de interviewer suggereert dat de Heer Breur zelf misschien ook wel een Enge Buur is, ontsteekt die laatste in grote toorn en zegt met afgeknepen stem “Ik ben niet eng. Ik ben NIET eng!”.

Ik vond deze sketch van Koot en Bie altijd al hilarisch, maar in de context van het debat over Europa ook weer hoog actueel.

Van Baalen lijkt te denken dat er buiten de landsgrenzen hele enge, rare mensen wonen, die zomaar de meest verschrikkelijke beslissingen zouden kunnen nemen. Neen, aan dat gevaar kunnen we Nederlanders niet blootstellen! Laten we beslissingen veilig onder ons nemen, want Nederlanders zijn tenminste verstandige, redelijke en betrouwbare mensen, lijkt Van Baalen te zeggen. Nooit of te nimmer geven we de Enge Buren zeggenschap over ons leven!

De oude Grieken deden het al: Wij-Zij denken. De Grieken waren beschaafd, alle niet-Grieken waren Barbaren. Hans van Baalen voegt zich in deze traditie: Nederlanders zijn beschaafd, de rest is niet te vertrouwen. “Anderen” verbrassen ons geld, bedreigen onze identiteit, willen ons eigenlijk overheersen.

Maar er is geen enkele reden onze mede-Europeanen te wantrouwen. Dat we al zestig jaar in vrede en welvaart leven hebben we voor elkaar gekregen door samenwerking en onderling vertrouwen. En na twintig eeuwen van wantrouwen, oorlog en ellende, is vertrouwen en samenwerking een buitengewoon succesvol recept gebleken. Als je bedenkt hoeveel Europeanen van elkaar te lijden hebben gehad in de recente geschiedenis (WOII, de troubles in Noord-Ierland, de dictaturen in Oost-Europa, Franco, Papadopoulos, de Balkanoorlogen en ga zo maar door) is het een mirakel dat we erin zijn geslaagd om vreedzaam samen te leven in de Europese Unie.

Wij Europeanen blijken in staat tot grootse dingen, als we het samen doen. We hebben samen een Europese Unie geschapen waar de kwaliteit van leven hoger is dan waar dan ook ter wereld. Met het hoogste welvaartspeil, met zestig jaar vrede, vrijheid en democratie, met een stijgende levensverwachting en steeds betere gezondheid, met het hoogste opleidingsniveau. We hebben het verscheurde Europese continent herenigd.

Dat hebben we alleen voor elkaar gekregen door samenwerking in onderling vertrouwen. Er is ook geen enkele reden om mensen uit andere landen te wantrouwen vanwege hun nationaliteit. Integendeel: we blijken het wonderwel eens te kunnen worden over onze gedeelde waarden en doelen.

Door Wij-Zij denken, door de ander tot een karikatuur te reduceren, of zelf tot een schrikbeeld, wordt wantrouwen jegens de ander aangewakkerd. Het verleden heeft afdoende aangetoond dat het karikaturiseren van de ander en generaliseren tot veel ellende kan leiden.

Het soort van wantrouwen dat Hans van Baalen tentoonspreidt zegt minder over de onbetrouwbaarheid van de ander, dan over ons eigen gebrek aan zelfvertrouwen. Waarom zijn we zo bang dat de ander ons de baas gaat worden? Waarom geloven we dat onze eigen waarden, onze identiteit, onze manier van leven zo makkelijk het onderspit zullen delven? Waarom voelen we ons voortdurend bedreigd? Terwijl in de werkelijkheid wij Nederlanders en wij Europeanen erin zijn geslaagd een maatschappij op te bouwen waar mensen vrijer en veiliger zijn dan waar ook ter wereld. Overal wordt met bewondering (of soms afgunst) naar ons gekeken. We hebben alle reden om te blaken van zelfvertrouwen!

In de VS is de politiek van wantrouwen op 4 november vervangen door de politiek van vertrouwen en zelfvertrouwen. Hoog tijd dat we dat in Europa ook gaan doen!

Gepost door admin | No Comments

Wandaden “War on Terror” moeten worden bestraft, ook in Europa

Maandag, 20 april 2009

De regering Obama heeft de memo’s vrijgegeven waarmee de regering Bush een juridische onderbouwing probeerde te krijgen voor marteling. Ik heb eens zo’n memo gelezen (veel was trouwens allang uitgelekt). De hoogste juridische adviseur van de regering Bush was van mening dat eigenlijk alles is toegestaan dat niet leidt tot permanente schade aan vitale lichaamsdelen, of de dood (in zoveel woorden!). Dit is dus gewoon juridisch witwassen van misdaden. De regering Obama heeft besloten de memo’s vrij te geven, maar probeert de lieve vrede te bewaren door de auteurs en de uitvoerders vrij te stellen van vervolging. Het argument is dat het nu tijd is om vooruit te kijken, en niet te blijven zeuren over het verleden. Dat klinkt aardig, maar in een democratie en een rechtsstaat, moet er te allen tijde verantwoording worden afgelegd over in het verleden begane wandaden. Manfred Nowak, de speciaal VN rapporteur voor marteling veroordeelt dan ook de beslissing van de regering Obama.

In Europa klinkt afkeurend gemompel over het besluit niet te vervolgen, maar Europa heeft weinig recht op een opgestoken vingertje. De Europese Lidstaten hebben de anti-terreur strategie van Bush volop gesteund, en hebben dus morele en politieke verantwoordelijkheid voor de uitwassen. Bovendien zijn er nog heel veel vragen over directe betrokkenheid van Europa nog onopgehelderd: hoe zit het bijvoorbeeld met aanwezigheid van Britse of Duitse agenten bij harde verhoren? En hoeveel hebben Europese geheime diensten geweten van de illegale verhoormethoden? (want informatie verkregen uit marteling mag niet gebruikt worden, maar het lijkt er sterk op dat die informatie willens en wetens gewoon is gebruikt). De kritiek op de wandaden van de regering Bush is terecht, maar Europa moet ook zelf verantwoording afleggen.

Ik kan het niet vaak genoeg herhalen: als de Europese regeringen blijven weigeren open kaart te spelen en eventuele misdaden te bestraffen, verliezen we elk moreel gezag in de wereld.

Gepost door admin | No Comments

Europese lente 2025, een fantasie…

Zaterdag, 18 april 2009

Paaszondag 2025. Ik heb uitgeslapen en geniet met een kop koffie bij het open raam van het lente-zonnetje en adem diep de frisse voorjaarslucht in. Het plantsoentje voor de deur staat vol kleurige tulpen. Er is weinig verkeer, maar een paar mensen zoeven langs in hun electrische auto’s, waarschijnlijk op weg naar een Paasbrunch met familie. Wie had dat twintig jaar geleden kunnen denken? De klimaatverandering leek onontkoombaar. Maar de Grote Crisis van 2009 was het omslagpunt. Noodgedwongen stapten we massaal over op energiezuinige apparaten en schone vervoersmiddelen. En zoals altijd in een crisis waren er een aantal slimme jongens en meisjes die brood zagen in nieuwe uitvindingen en de ontwikkeling van nieuwe technologieën nam een enorme vlucht. Het kwam op een gegeven moment zelfs gevaarlijk dichtbij een milieutechnologie-bubble, maar dankzij tijdig ingrijpen van de Europese Commissie in de markt werd dat voorkomen.

De Europese Commissie heeft onder aanvoering van de nieuwe Turkse Voorzitter weer nieuw elan gekregen. Ik kan een glimlach niet onderdrukken: ik denk terug aan de moeizaam bevochten anti-discriminatierichtlijn uit 2009. Wie had toen durven voorspellen dat deze doortastende transgender vrouw niet alleen mee kon doen aan de rechtstreekse verkiezingen van de Voorzitter van de Commissie, maar dat ze alle andere kandidaten ver achter zich zou laten! Ik ben wel trots dat na de verkiezing van Obama in 2008 ook Europa grote stappen voorwaarts heeft gemaakt met diversiteit.

Het is maar goed dat de Euroscepsis, het nationalisme, het protectionisme en de xenofobie die Europa jaren in de greep hielden vanaf 2010 zijn verdwenen. Ik moet er niet aan denken hoe Europa eruit had gezien als die negatieve trend had doorgezet. Maar gelukkig sloeg de stemming om, en in een nieuwe fase van optimisme en ondernemingslust investeerde Europa zwaar in onderwijs en innovatie. Eurocommissaris voor de Interne Markt Sarkozy Jr zette zich met (de voor zijn familie kenmerkende) onstuitbare energie in voor het afbreken van protectionistische en bureaucratische barrières in de Europese markt, zodat kleine bedrijfjes de ruimte kregen om door heel Europa zaken te doen. Het Europese MKB floreerde!

In de herfst van 2009 raakte Europa in de diepste crisis sinds het ontstaan van de Europese Gemeenschap. Het Verdrag van Lissabon werd, na negen jaren van moeizaam steeds weer opnieuw onderhandelen, onverwacht voor de tweede keer door de Ieren verworpen, en dat midden in de economische crisis. Dat was nog geen maand voor de mega-diefstal van de gegevens van een half miljoen Europese burgers uit het centrale Europese Elektronische Kind Dossier, door de Russische maffia, terwijl de 27 politiediensten van de toenmalige Lidstaten intussen zaten te palaveren over de juiste aanpak. In de eerste koude weken van December sloot Rusland Europa voor de derde keer af van gas, en tot ieders verbijstering lanceerde Noord Korea een full scale cyber attack op de VS. Niet helemaal geslaagd, maar de Koreanen slaagden er toch in New York 24 uur lam te leggen. De 27 Europese Ministers van Buitenlandse Zaken slaagden er niet in tot een gezamenlijk standpunt te komen, toen Frankrijk en Malta hun veto inzetten. Met deze beschamende vertoning was voor de Europese burgers de maat vol: vlak voor Kerst gingen door heel Europa de mensen de straat op, en eisten een daadkrachtig Europees bestuur.

Kennelijk was die alomvattende crisis het duwtje in de rug dat Europa nodig had om orde op zaken te stellen in eigen huis. 2010 was in veel opzichten het jaar van de grote omslag. In hoog tempo werden de hervormingen doorgevoerd die jarenlang aangesleept hadden. Een nieuwe generatie visionaire, inspirerende leiders trad aan en gaven een krachtige impuls aan Europa.

Ik zwaai door het raam naar twee voorbij fietsende kennissen. Deze twee Ethiopische topwetenschappers werken sinds een jaar aan het Milieutechnologie-instituut hier in de buurt. Ze waren al vijf jaar partners in een wereldwijd zonne-energieproject waaraan tientallen wetenschappers via een internetcloud samenwerkten. Ze wilden Nederland eens van dichtbij leren kennen, dus kwamen ze hier tijdelijk heen met de Blue Card. De bedoeling is dat ze na twee jaar weer terug gaan naar Ethiopië, want dat is toch mondiaal THE place to be voor milieutechnologen. Maar nu is één van beiden hier verliefd geworden op een beeldschone Sloveense arts die hier een goedlopend bedrijfje heeft opgezet in ouderzorg en diensten aan huis. Tsja, de liefde…

Zo, genoeg gemijmerd. Ik ga maar eens twitteren met mijn vrienden in China. Sinds Google en Yahoo daar de regeringsblokkades op het internet doorbraken ging de wereld letterlijk open!

Gepost door admin | No Comments

Linkse dictaturen beter dan rechtse dictaturen?

Zaterdag, 4 april 2009

PvdA collega Jan Marinus Wiersma insinueert in zijn weblog ( http://www.wiersma.pvda.nl/weblog/reactions/2773 ) dat D66 en VVD in het kamp van Jean Marie Le Pen terecht zijn gekomen, omdat de Liberalen evenals Le Pen tegen een amendement van de Socialisten hebben gestemd. Nou betekent de afwijzing van een PvdA amendement door Le Pen niet automatisch dat het een goed amendement is. Maar ook in andere opzichten is de insinuatie van Wiersma dat D66 extreem rechtse sympathieën zou hebben van een ongeëvenaarde absurditeit. Wiersma laat de context gevoeglijk weg, en maakt zo zijn eigen werkelijkheid.

De discussie ging over het collectieve geweten van Europa inzake totalitaire regimes. Het lijstje van totalitaire regimes in het 20e eeuwse Europa is deprimerend: het nazi regime, het Stalinisme, de dictaturen in Griekenland, Spanje en Portugal, en ook de communistische regimes in Oost-Europa.

Wiersma had met een aantal collega’s amendementen ingediend waarbij specifieke verwijzingen naar communistische regimes werden afgezwakt of vervangen door algemene verwijzingen naar “totalitaire regimes”. In één amendement spreekt hij de vermaning uit dat onderzoek naar de misdaden van communistische regimes “niet moeten worden uitgebuit voor politieke doeleinden”.

Bij een ander debat over de verhouding met Rusland diende Wiersma een amendement in om de volgende paragraaf te schrappen: “overwegende dat het nog steeds bestaan van politieke gevangenen en de behandeling van verdedigers van de mensenrechten in strijd is met de belofte van de Russische Federatie om de rechtsorde in Rusland te versterken en een einde te maken aan ‘juridisch nihilisme’”. Dit was geen “vergissing” van Wiersma, maar een bewust voorstel.

Een aantal socialisten en sociaal-democraten hebben tot op de dag van vandaag moeite met openlijke en directe kritiek op linkse totalitaire regimes. Niet alleen bij resoluties over de regimes van de vroegere kameraden, maar zelfs als het gaat om het huidige Rusland, of Cuba of China is er aarzeling om al te hard te veroordelen. Dit staat in sterk contrast tot hun harde (en terechte) kritiek op “rechtse” dictaturen.

Maar er zijn helemaal geen linkse of rechtse totalitaire regimes, geen totalitaire regimes met goede of slechte bedoelingen. Totalitaire regimes zijn altijd fout.

Veel van onze collega-Europarlementariërs hebben nog persoonlijk ervaren hoe het leven onder een totalitair regime is. Sommigen hebben voor hun opvattingen over democratie en vrijheid in de gevangenis gezeten, of erger. Veel van onze Midden- en Oost-Europese collega’s hebben het gevoel dat er weinig erkenning is van (en weinig kennis over) de wandaden van de communistische regimes. De pogingen van Wiersma c.s. om kritiek op de communistische regimes af te zwakken is voor velen van hen dan ook pijnlijk.

Met mijn vorig jaar overleden collega Bronisław Geremek ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Bronis%C5%82aw_Geremek mede-architect van Solidarnosc en ex-Minister van BuZa van Polen, een icoon van de vrijheid) werkte ik aan een project over het collectieve geheugen van Europa, en een nieuwe “narrative” voor Europa, een nieuw “verhaal”, als basis voor een gezamenlijke toekomst van West- en Oost-Europeanen. Geremek was slachtoffer van zowel linkse en rechtse totalitaire regimes: als joods jongetje verloor hij zijn vader in Auschwitz en moest hij onderduiken voor de Nazis. Als liberaal democraat onder de communistische dictatuur kwam hij in een strafkamp terecht in de jaren ’80. Geremek was als geen ander overtuigd van het belang van Europa voor het bewaren van de democratie en de vrijheid.

Jan Marinus Wiersma is een democraat, en ik twijfel geen moment aan zijn commitment aan de mensenrechten. Maar hij moet afstappen van zijn blinde vlek voor de intrinsieke misdadigheid van alle soorten totalitaire regimes, links of rechts.

Dit is niet de eerste ongefundeerde aanval van de PvdA op D66. Kennelijk wil de PvdA met modder gooien om te verbloemen dat ze volstrekt koersloos is als het om Europa gaat. In plaats van absurde verdachtmakingen zou de PvdA er beter aan doen zelf heldere keuzen te maken in de Europese verkiezingen.

Als de lange lijst misdadige regimes, en hun tientallen miljoenen slachtoffers, iets duidelijk maakt, dan is het dat de Europese Unie een fantastisch project is, en de beste remedie tegen totalitaire regimes. Ook daarom zegt D66 volmondig Ja! tegen Europa.

Gepost door admin | No Comments