Archief januari 2010 — Fout-Zuid & Fantoompijn

Fout-Zuid

Zaterdag, 23 januari, 2010

“Je lijkt wel een smurf! Je handen zijn helemaal blauw,” zegt mijn tafeldame tegen de jongen die tegenover me zit. “Dat is mijn nieuwe spijkerbroek. Die geeft af. Maar ik mag hem niet wassen, want daar is hij veel te duur voor. Vierhonderd euro. Deze spijkerbroek kan alleen gestoomd worden. En niet meer dan twee keer per jaar. Alleen mijn stomerij wil het niet meer doen. Als ze weer zo’n spijkerbroek zien, dan raken ze helemaal in paniek. Iedereen loopt ineens in deze broek. Ze worden echt gek, bij mijn stomerij. Morgen vlieg ik naar de States. Moet ik nog zo’n broek voor iemand meenemen? Ze zijn daar echt veel goedkoper. Ik ga er ook nog een paar kopen. Ik trek wel elke dag een schone boxer aan, maar ik vind het toch wel een beetje vies, als je maar twee keer per jaar je broek kunt laten stomen. Ik moet dus gewoon meer van die broeken hebben.”

We zitten aan tafel in Oud-Zuid. Om me heen wordt gepraat over onbetaalbare auto’s en spijkerbroeken die te duur zijn om te wassen. Ik voel me heel alleen. Het liefste zou ik stilletjes de ruimte verlaten en mensen opzoeken die weten waar het leven om gaat.

Opeens begint een jongen over een nieuw boek dat hij heeft gelezen. Over spiritualiteit. Dat je je niet moet ergeren aan een supermarktrij, maar dat je de wachttijd kunt gebruiken voor meditatie. Zen. En dat je niet in de toekomst moet leven, maar in het heden. Je moet niet fantaseren over een nog grotere auto, maar genieten van de auto waarin je rijdt. Dat het gaat om het genieten van kleine dingen. Niet om materiële zaken.

Het gespreksonderwerp is gelukkig veranderd. Even valt het stil aan tafel en iedereen luistert aandachtig. Dan krijgt de jongen bijval. “Ik ben het helemaal met je eens. Ik begrijp precies wat je bedoelt! Wat leuk dat je dat zegt! We hebben net een bootje gekocht, en als ik dan vaar met een wijntje en een kreeftje aan boord, dan komen we helemaal tot rust, hè, popje? Ik ben nu aan het kijken naar een grotere boot, want het is wel gezellig om af en toe ook wat vrienden mee te nemen.” De smurf mengt zich in het gesprek. “Ja, heerlijk zo’n schuit. Ik ben ook op zoek naar wat groters, want op zo’n grote boot kom je pas echt tot rust.. Misschien moet ik dat boek ook eens lezen. Waar kan ik dat kopen? Echt belangrijk, hoor, een beetje genieten van het leven. Goed man.” Iemand anders vult aan: “Ja, super. Ik heb dat op Sint Maarten. Tenminste een keer per jaar vlieg ik daar naartoe. Heerlijk, dan kom ik helemaal tot rust. Is belangrijk, hoor. Met hard werken is niets mis, maar af en toe moet je gewoon even weg. Even er tussenuit. Denk dat ik binnenkort weer even ga.”

“Dat is niet helemaal wat hij wil zeggen,” probeer ik het gesprek weer terug te buigen. “Hij probeert te vertellen dat het niet gaat om materiële zaken. Hij bedoelt…” De zen-jongen schudt wijs zijn hoofd. “Iedereen moet het leven zelf ontdekken,” fluistert hij zachtjes.

Als ik vertel dat ik al mijn bezittingen heb weggegooid en erachter ben gekomen dat je eigen persoon het belangrijkste bezit is in je leven, kijkt iedereen me glazig aan. “Dus je leeft als het ware uit je auto? Hoe bizar is dat? Nou, ik heb net een nieuwe auto, en daar zou ik ook in kunnen leven, hoor. Is belangrijk, hoor, een goede auto. Daar breng je ongemerkt toch een groot deel van je leven in door.” Als ik vertel dat ik ook geen auto meer heb, valt het gesprek helemaal stil. Iedereen staart me aan, alsof ik een gemuteerd buitenaards wezen ben.

“Zijn er nog poppels?” vraagt de smurf. “We moeten inderdaad een beetje genieten van het leven.”

Tags: Oud-Zuid, zen
Gepost door vincent-van-dijk | No Comments

Fantoompijn

Donderdag, 7 januari, 2010

Het enige bezit dat ik nog had, na al mijn spullen in een afvalcontainer te hebben gegooid, dat was mijn iPhone. Hier stond ik mee op en ging ik mee naar bed. En in bad.

Het nieuwe jaar is dramatisch begonnen. In een drukke kroeg werd dit machtige apparaatje uit mijn zak gehaald. Ik voelde direct dat ik iets miste. Blinde paniek! Fantoompijn. De iPhone was inmiddels een deel geworden van mijn lichaam. Neem een nier af, of amputeer voor mijn part mijn voet, maar waarom mijn iPhone?

Toen ik de barman vertelde wat voor groot onrecht mij was toegedaan, zei hij niets, maar overhandigde hij me routineus een kaart waar ik mijn gegevens kon invullen. De toiletjuf kwam naar me toe, en verklaarde me voor gek. Ik had toch niet mijn telefoon in mijn broekzak gelaten? In mijn broekzak? De volgende keer moest ik alles bij de garderobe afgeven. Levensgevaarlijk, met al die Roemeense zakkenrollers. Dit gebeurt dagelijks in deze kroeg.

Fijn. Ik heb dus geleerd dat ik niet meer uit mag gaan met mijn iPhone. In wat voor land wonen we, dat we niet meer kunnen uitgaan met onze telefoon?

Toen ik T-Mobile belde om het vreselijke nieuws te vertellen, vroeg de T-boy of ik verzekerd was. Gelukkig had ik besloten om dit belangrijke levensbezit te verzekeren en kon ik volmondig JA antwoorden. Na twintig minuten wachtmuziek, vertelde de lieve telecommer dat zakkenrollen niet gedekt was. Alleen met braakschade of na lichamelijk geweld, kon ik een nieuwe iPhone krijgen. In 2012 loopt mijn contract af, en kan ik weer een nieuwe telefoon krijgen. Het contract afkopen was niet mogelijk. 2012. TWEEDUIZEND-EN-TWAALF. Hoe moet ik twee jaar lang leven zonder iPhone? Zonder huis, en zonder bezit, dat lukt nog wel. Maar zonder iPhone? Het gesprek met T-Mobile eindigde met de vraag of alle problemen waren opgelost. Ik besloot mijn boosheid om te zetten in een keiharde schaterlach, want mijn voornemen voor 2010 is dat ik niet meer boos word.

Fijn. Ik heb dus geleerd dat het geen zin heeft om je telefoon te verzekeren. In wat voor land wonen we, dat we onszelf niet meer kunnen verzekeren tegen diefstal?

Op mijn tijdelijke toestel regende het afgelopen dagen SMS-jes. Aan iedereen moest ik dezelfde vraag stellen: WIE BEN JIJ? Ik wil weer weten wie mij belt. Ik wil weer weten welke richting ik moet uitlopen. Ik wil mijn mail weer kunnen checken en de hele dag kunnen Googlen. Ik denk dat ik een blog ga schrijven, in de hoop dat T-Mobile tot inkeer komt en mij met een spoedkoerier mijn leven teruggeeft.

Tags: iPhone, T-Mobile, zakkenrollen
Gepost door vincent-van-dijk | 3 Comments