Uitgerangeerd

Vanmorgen werd ik wakker met een jongen die 23 jaar niet in coma had gelegen, al dachten de artsen van wel. En toch was hij gelukkig dat hij leefde. Zo voelde ik mij vannacht ook. Ik was in slaap gevallen op een rangeerterrein. Verlamd lag ik te genieten van de stilte. De vermoeidheid van weken hard werken en verhuizen kwam opeens naar boven. Een gele schoonmaker hielp me uit de trein. Vaderlijk hand-in-hand over alle lege sporen. Het voelde als een droom.

Hij bracht me naar een taxistandplaats, waar een vriendelijke TCA-chauffeur (ze bestaan!) mij naar huis bracht. We kunnen door naar Parijs, grapte ik toen ik voldoende had gepind. “Parijs is een mooie stad, ik ben daar zwerver geweest.” Alsof het een baan is. “Daar is het niet zo erg om te zwerven. Er zijn altijd wel verwarmde plekjes in de winter. Dat is het beleid van de gemeente. Ze vangen je altijd op. Dat is anders dan hier.”

Ik vertelde de taxichauffeur dat ik me de laatste tijd schaam voor Nederland. Hoe ongastvrij ons land is ten opzichte van buitenlanders. Ik vond het een goed moment om mijn excuses te maken namens de hele Nederlandse samenleving. Hij verzekerde me dat dat niet nodig is. Dat er in elke cultuur mensen kortzichtige mensen zijn. Dat waar hij vandaan komt, Algerije, en in veel andere moslimculturen, ook weinig tolerantie is. Als je je niet precies binnen de aangegeven kaders gedraagt, dat je dan wordt verstoten. Of opgehangen. Dat Nederland nog best wel meevalt. Hij vertelde dat die mensen die niet van buitenlanders houden, zelf niet gelukkig zijn. Daar kunnen ze niets aan doen. Niet iedereen kan iets van zijn leven maken.

De taximan zei dat hij blij is dat hij in Amsterdam woont. Elke dag hoort hij weer van toeristen hoe bijzonder deze stad is. De stad waar alles kan, en waar alles mag. Dan is hij blij dat hij hier mag wonen en werken. Daar houdt hij zich aan vast. Natuurlijk moet je je aanpassen. Je moet de taal leren spreken om deel uit te maken van de maatschappij. Maar ook om je eigen werk leuker te maken.

“Amsterdam moet uitkijken dat het niet teveel een dorp wordt,” zegt mijn chauffeur. Met alle regeltjes en beperkingen. Amsterdam moet wel een wereldstad blijven, waar echt alles kan. Op de Wallen, de terrassen ook in de rest van de stad. Tolerantie heeft Amsterdam groot gemaakt en Amsterdam moet zo vrij blijven. Ik zei dat hij minister mag worden in mijn kabinet, maar hij bedankte voor de eer. Met tranen in mijn ogen stapte ik uit de taxi en viel ik in een echt coma.

Tags: Amsterdam, coma, integratie, Taxi

Dit bericht is geplaatst op Dinsdag, november 24, 2009 om 1:31 pm en is geplaatst in categorie Uncategorized. U kunt reacties op dit bericht volgen met de RSS 2.0 feed. U kunt hier een reactie achterlaten.

Reacties

Geert says: Mooi verhaal! Fijn om te lezen dat er nog hoop voor de mensheid is.