Schuldbekentenis

Ergens snap ik die Suzuki-Kamikaze wel, al zou ik liever in mijn harnas sterven dan in een zwart koekblik. We leven in een onmenselijk moeilijke maatschappij.

We moeten presteren vanaf onze prille jeugd. In een peuterdagverblijf moeten we leuk omgaan met andere kinderen en ons speelgoed eerlijk delen. Op de basisschool moeten we de Cito-toets halen, want anders moeten we naar het vmbo in plaats van de havo. Op de middelbare school moeten we ons diploma halen, om te kunnen studeren en daarmee zeker te zijn van een arbeidsplaats in deze maatschappij. Want zonder werk, hebben we geen huis, geen gezin, geen vrienden.

Zit je even niet lekker in je vel, of ben je buiten je wil om niet zo sociaal als je zou moeten zijn om in deze communicatieve mallemolen te kunnen meedraaien, dan val je buiten de boot. Als kleuter word je dan gepest, zodat je je steeds meer terugtrekt in je eigen veilige wereld. Als puber vlucht je in drugs of in games, om de harde realiteit te ontlopen. Maar als volwassene word je geacht om je leven in het gareel te houden door te zorgen dat er voldoende geld binnenkomt, dat alle rekeningen op tijd worden betaald, te zorgen dat je je baantje behoudt. Soms lukt het allemaal niet. Soms slaat iemand door, en slaakt hij een wanhoopskreet. Liefst door de hele wereld gehoord, zo hard, dat hij de angstaanjagende stilte in zijn eigen hoofd overstemt.

Misschien was de zwarte autochtoon nodig om ons wakker te schudden. Niet omdat we Nederland verder moeten beveiligen en bewapenen. Nee, misschien moeten we gewoon wat meer openstaan voor elkaar. Moeten we onze peuter weer eens wat vaker zelf op schoot nemen in plaats van uit te besteden aan een vreemde begeleidster, moeten we die Cito-stress afschaffen en beter kijken naar wat een kind wél kan.

Moeten klasgenoten die stille jongen niet eens uitnodigen in hun wereld, voor een potje poolen, in plaats van hem te pesten? Moeten we de mensen die thuis afwachten hoe hun wereld steeds kleiner wordt niet tegen zichzelf beschermen? In plaats van dwangbevelen uit naam van de Koningin, stapels blauwe enveloppen en een energiemaatschappij die dreigt met afsluiting, moet er net als in een spel misschien een pauze- of escapeknop ingebouwd worden. Een knop waar je op kunt drukken als je verstrikt raakt in een financieel of sociaal web.

Misschien kunnen de incassobureaus van alle miljoenen die ze binnentrekken dankzij de kredietcrisis, samen een nationale schuldhulplijn starten, waar mensen die dreigen te verdrinken in hun schulden en verdriet naar toe kunnen bellen. Dan krijgen ze een coach om hen weer op het juiste pad te krijgen en dramatische ongelukken te voorkomen. Daarna zien ze hopelijk in dat het leven ook voor hen leuk kan zijn. En kunnen wij weer rustig zaklopen en koekhappen.

Tags: incasso, Karst T., kredietcrisis

Dit bericht is geplaatst op Friday, September 4th, 2009 om 6:38 pm en is geplaats in categorie Uncategorized. U kunt reacties op dit bericht volgen met de RSS 2.0 feed. U kunt hier een reactie achterlaten.