Publieke tribune — Observaties uit de universiteitsbibliotheek

Het getik van vingers op toetsenborden, het geklak van hakjes en af en toe een diepe zucht verstoort de betrekkelijk rust van de Universiteitsbibliotheek. Mensen die geloven dat studenten slechts op kosten van de belastingbetaler biertjes naar achter gooien, komen hier bedrogen uit. Overigens bestaan dat soort studenten wel, hoor. Dit betekent niet dat er slechts twee soorten studenten bestaan: zij die hard studeren en zij die hard drinken. In de praktijk hebben de meeste studenten iets van beiden. Sinds ik masterstudent ben bevat mijn leven wel meer elementen van de eerste groep dan van de tweede. Dit houdt onder meer in dat je me op de meest verschillende plekken mijn boeken uit mijn tas ziet pakken: in een kroeg, op een bankje in het park, in bed, vlak voor het slapen gaan, in de rij voor de Efteling enzovoorts. Mijn twee favoriete plekken om te studeren zijn bij uitstek toch de bieb en de trein.

Mijn keuze voor die plekken heeft met studierendement niets te maken. Juist in tegendeel; je wordt sneller afgeleid, maar dat is precies waarom ik zo graag in bieb en trein studeer: beiden zijn een ‘real-life’ (publieke) tribune. Mensen in allerlei soorten, maten en vormen komen hier gewoon in het wild langs gemarcheerd, gewaggeld, gehobbeld, gesloft, gesjokt en gestuiterd. Geen tv die er tussen zit, maar gewoon, live in het wild. Geloof me, als Darwin nu had geleefd, dan was hij niet op reis gegaan met de Beagle; hij had gewoon een treinkaartje of bibliotheek-pas gekocht om de verschillende experimenten van de natuur te bewonderen. U zou het ook eens moeten doen, het is de moeite waard — leuker (en goedkoper, ook belangrijk in tijden van crisis) dan de Beekse Bergen.

Zo zat er laatst een jongen tegenover me, een wat dommige, varkensachtige uitdrukking op het gelaat. Bij elk geritsel keek hij met een snelheid, die je bij het zien van zijn omvang niet zou verwachten, om zich heen om te zien of het geritsel van iets eetbaars afkwam, zijn oren en stekkerneus trillend van gelukzalige anticipatie op iets lekkers. Bijna steevast (je mag niet eten in de bieb) drilde alles enkele seconden later weer in nukkige ruste, omdat het geritselde niet eetbaar (genoeg) was. Heeft hij uiteindelijk toch wat etenswaar te pakken gekregen, dan zit het (uiteraard) in een veel te ingewikkelde verpakking. Waardoor je terwijl je de Franse filosoof Lyotard probeert te lezen, afgeleid wordt door iemand die tegenover je grommend en snuivend van ongeduld op zijn stoel zit te hoppen en af en toe iets mompelt over de ‘inpakmaffia’, ‘snoepgoed’ en ‘consumentenbond’.

En er is nog veel meer. Zo zie je ook meisjes met hun neusjes omhoog voorbij dartelen met zoveel make-up op dat als je met je vinger in die dekkende laag een geul ploegt en er zaadjes in strooit, je een half jaar later kunt oogsten! Hmm lekker, champignons uit eigen wang! En laatst zag ik een norse jongen, overduidelijk boos op de wereld die zijn blonde, wellicht ooit door zijn moeder ‘Engelenhaar’ genoemd, haar blauw had geverfd! Hoe wist ik dat hij blond was? Zijn woede moet zo groot, urgent en blind zijn geweest, dat het verven niet zo goed was gelukt.

Soms vraag ik me af wat zo iemand gedacht moet hebben die bewuste ochtend, of wat soort vrienden hij of zij heeft, maar meestal word ik gewoon heel vrolijk van het feit dat ik niet zo ben.

Bij het lezen hiervan zullen sommige mensen zeggen “Jorg, Jorg, niet zo veroordelend, die mensen zijn toch alleen maar lekker zichzelf?” Zeker, dat ben ik tot op zekere hoogte ook wel met ze eens, maar ik wil alleen maar duidelijk maken dat je niet perse de televisie nodig hebt om je over de rug van andere mensen te vermaken.

JvV

Tweet This Post